http://www.bing.com/translator
Christina Kramer - Seepers
Sporen door de tijd
Lieve Mama,
Je bent geboren in Indië en je hebt 2 lieve zussen.
Jullie hadden thuis honden, eendjes, een dwergpapegaai en nog veel meer dieren.
Je hield van kleur en bloemen, van dieren en van zingen. Later zou je in
Nederland in een aantal koren zingen.
Wat mij opvalt: op foto’s sta je zelden op de voorgrond, wat misschien wel
tekenend is voor je bescheidenheid.
In Nederland begon je een nieuw leven, je werkte, reisde en je leerde na een
aantal jaar Otto kennen. Jullie gingen zeilen bij Eemnes en aten wel eens samen
in een eethuis.
Toen Otto je ten huwelijk vroeg wilde je wel met hem trouwen maar kinderen èn
honden zouden welkom moeten zijn.
Jullie kregen inderdaad kinderen… maar jullie hebben ook een kind verloren bij
de geboorte. Je gezondheid was niet meer helemaal goed daarna.
Maar je was optimistisch en ging niet bij de pakken neerzitten, je was tevreden
met wat je had. Je zorgde voor ons en leerde ons dankbaar te zijn. In Vollenhove
vond je de betrokkenheid van de mensen erg prettig en al snel ging je zondag
naar de kerk, waar ook leden van het koor zaten waar jij bij zong.
We werden volwassen en jullie gingen in Alphen a/d Rijn wonen waar je ook bij
een koor ging zingen, en jullie werden opa en oma van Maartje en Merel.
Voor jullie werd het leven langzamerhand minder makkelijk.
Otto kwam door een herseninfarct in het ziekenhuis terecht en toen bleek dat je niet meer alleen thuis kon blijven. We vonden een tehuis voor jullie beiden, er waren dieren in de buurt, er waren aardige mensen en jullie werden goed verzorgd. Bovendien woonde er Dora, een Indische mevrouw die in Bandung had gewoond, waar jij vroeger met vakantie naar toe ging. Jullie zaten vaak met elkaar te praten en konden goed met elkaar overweg en jullie vriendschap heeft je erg goed geholpen.
Je had in het begin vreselijk heimwee, maar toen je eenmaal gewend was aan je
nieuwe tehuis kwamen we je opzoeken mèt je hond. Wat was je blij!
Van Otto moesten we na bijna 2 jaar afscheid nemen. Maar de dames en heren die
voor jou zorgden waren tactvol en meelevend en hielpen jou je verlies te
verwerken.
Je kreeg muziektherapie en dat vond je erg fijn. Toen je al niet meer kon praten
leek het soms alsof je probeerde te zingen als je de muziek hoorde.
De jaren gingen voorbij en nadat je 11 jaar in Zandhove woonde, moesten we ook
van jou afscheid nemen.
Je bent nu eindelijk vrij.
We hebben een fotoserie gemaakt over jouw leven en willen die gebruiken om je te
herdenke
(De foto's als filmpje)
Voor meer foto's
(met ouders, kinderen, kleinkinderen etc)
Mail naar: wkv@home.nl
Contact: wkv@home.nl
Heeft u ideën, anectdotes, opmerkingen?
Stuur gerust een mailtje!
http://www.bing.com/translator
Otto: