Levensbeschrijving Otto Kramer.
Otto werd geboren op 21 januari 1922 in Noordwijk-Binnen. Hij was het derde
kind in een gezin dat later uit 8 kinderen zou bestaan, en niet lang na zijn geboorte zou het gezin verhuizen naar een andere plaats. Ze woonden in Utrecht, West-Terschelling, Blokzijl en Hardenberg. Het gezin bestond uit 6 jongens: Piet, Otto, Dick, Adrie, Hugo en Gerrit, en 2 meisjes: Jany en Rie.
Otto was ondernemend en hield er niet van om lang achter een tuinhek te zitten. Van zijn moeder mocht hij het tuinhek niet uit, dus kroop hij gewoon op een andere plaats naar buiten, zonder het tuinhek te gebruiken. Op de kleuterschool heeft hij niet lang gezeten. Op een winterse dag had hij een sneeuwbal in de klas meegenomen. Toen de les begon had hij een probleem: waar moest hij de sneeuwbal laten…in het décolleté van de juf, want dat was de dichtstbijzijnde plek waar dat kon…Hij hoefde niet meer naar de kleuterschool te gaan, maar dat was helemaal niet erg, want er viel buiten veel meer te zien dan in de klas.
Toen het gezin naar Blokzijl verhuisde, begon Otto zich te interesseren voor scheikunde. Dat kwam vooral tot uiting, toen hij buskruit fabriceerde, en dat in het kanon bij de haven liet ontploffen.
In Hardenberg heeft de familie vrij lang gewoond. Het is opmerkelijk, dat onderwijzers Otto en zijn broer Hugo, nooit schijnen te kunnen vergeten…Zelfs tientallen jaren later kon een onderwijzer zich nog precies die namen herinneren.
Er was een onderwijzer, die kinderen op de hand sloeg, als ze vervelend waren. Ze moesten hun hand op zijn horloge, dat op tafel lag, leggen. Geen enkel kind durfde de hand weg te halen, op het moment dat de mep kwam. Otto durfde dat wel, en de meester sloeg zijn horloge kapot.
We slaan een aantal jaren over, Otto kwam na de oorlog 2 jaar in de mijnen terecht, later werd hij leraar aan een HBS, en op 12 oktober 1956 trouwde hij met Chrisje (Christina), waarmee hij vaak zeilde in Eemnes. Ze hadden elkaar leren kennen in een eetgelegenheid van de NH kerk. Voor ze trouwden, moest Otto eerst beloven, dat Chrisje altijd een hond zou mogen hebben, dat vond Otto best. Ze woonden eerst een tijd in Den Haag, daarna ongeveer 17 jaar in Oegstgeest, waar hun kinderen Christiaan en Sonja opgroeiden. Op een dag, rond 1972, kocht Otto een oud motorschip, om mee op vakantie te kunnen gaan. Het heette “ De Drie Gezusters”. Op de eerste vaartocht had de schipper, waarvan de boot was gekocht, een luik opengelaten in het dek, en viel Otto 2 meter naar beneden, het ruim in, toen hij geld in het klompje van een brugwachter stopte en in het gat stapte. Het resultaat was een kring van sigaren rondom het gat van het dek, en even later kwam Otto de stuurhut in, met een hoofdwond en wapperende slierten wc-papier om zijn hoofd. Het scheepsdek werd later veranderd, zodat er geen gevaarlijke luiken meer waren.
In 1972 verhuisde de familie naar Leiden, omdat daar het schip voor het huis kon liggen, en 10 jaar later ging de familie in Vollenhove wonen, terwijl Christiaan in Leiden bleef wonen. Otto ging met de VUT en ongeveer 8 jaar lang woonde hij in Vollenhove, toen verhuisden de Kramers, op Sonja na, die woonde inmiddels in Zwolle en was getrouwd, naar Alphen a/d Rijn, en gingen in een flat wonen. Ze kregen een kleindochter, Maartje die in Leiden woonde en later kregen ze nog een kleindochter in Zwolle. In Alphen zijn ze nog een keer verhuisd, om ruim 10 jaar te blijven wonen in hun flat, tot Otto’s gezondheid zo achteruit ging, dat hij opgenomen moest worden in een ziekenhuis, ivm een herseninfarct. Hij kon niet meer in een flat wonen en moest in een verpleeghuis wonen, en zo kwam hij, 14 dagen na Chrisje, die ook niet meer zelfstandig kon wonen, in verpleeghuis Zandhove terecht. Daar heeft hij nog bijna 2 jaar geleefd.
Tijdens de 2e wereldoorlog wilde hij niet onderduiken, om de Arbeitseinsatz te ontlopen, hij wilde geen andere mensen in gevaar brengen, in plaats daarvan probeerde hij te vluchten naar de Spaanse grens, wat steeds mislukte, hij werd opgepakt, waardoor hij als politiek gevangene in Duitsland terecht kwam. Over de oorlog vertelde hij sommige dingen wel, vooral de grappige, hoe hij Duitsers bijvoorbeeld “hielp’ met een gaatje in een muur te maken, voor een stopcontact. Door zijn “hulp” werd het een enorm gat, waarop hij quasi-achteloos tegen de Duitsers zei: “Ach, es ist ein bisschen grosser geword’n”. Zo verzette hij zich op zijn eigen manier tegen zijn gedwongen verblijf in Duitsland. Hij heeft ook dingen meegemaakt, waar hij weinig of niet over wilde vertellen. Die waren te erg, dat hield hij voor zichzelf.
Tijdens de oorlog raakte hij zwaar ondervoed, het Rode Kruis hielp de gevangenen om hem heen in het kamp, maar hem niet, dat was om politieke redenen, vertelde men hem. Het feit dat men bang was om regels te overtreden, en men daarom iemand niet hielp, is hem tientallen jaren bijgebleven.
Hij was een gezelligheidsmens, had graag mensen om zich heen, en bijna ieder weekend zocht hij wel iemand van de familie op, samen met zijn gezin en ook zijn schoonfamilie kreeg vaak bezoek.
Persoonlijkheid van Otto.
We kennen hem als humoristisch, en ook hield hij van plagen. Maar hij was ook ernstig, en plichtsgetrouw en hij had zo zijn principes; zo wilde hij niet, dat andere mensen zichzelf in gevaar brachten voor hem; als er circus op tv was, en er waren acrobaten die zonder net werkten, dan zei hij dat hij niet wilde, dat die mensen hun leven riskeerden voor zijn plezier, en keek hij niet.
Over nare dingen praten, daar hield hij niet van, hij hield dat meestal voor zich. Toen hij ongeveer 70 jaar was, begon hij wat meer te vertellen. Bijvoorbeeld over de mentale problemen van zijn vrouw na haar zwangerschappen, en ook over hoe erg het is om een kind te verliezen. (Zijn 2e kind is bij de geboorte overleden.)
Haatdragend was hij normaal gesproken niet, “Haat is geen basis voor recht,”
heeft hij ooit eens gezegd.
Hij hield van zijn vrijheid, en toen hij ongeveer 75 jaar was, mochten de kinderen het niet over bejaardentehuizen hebben. Uiteindelijk kreeg hij een herseninfarct, toen hij 80 jaar was moest hij wel naar een ziekenhuis, maar zelfs dat weigerde hij eerst, wat hem bijna het leven kostte. In het ziekenhuis bleek, dat hij niet meer terug naar huis kon, en ook moeder bleek hulpbehoevend te zijn, zodat ze beiden geplaatst moesten worden in een verpleeghuis, wat enkele maanden later gebeurde.
Hier bleek Otto’s nuchtere inslag: hij verzette zich niet langer meer tegen het idee, dat hij zijn zelfstandigheid kwijt was, en besloot ervan te maken wat hij kon. Hij kon zelfs genieten van de aandacht van de mensen om zich heen, in zijn flat was hij hij behoorlijk vereenzaamd, en wat alle nadelen van wonen in een verpleeghuis ook maar zijn, een voordeel was, dat er altijd mensen in de buurt waren. Hij maakte grapjes tegen iedereen, hoewel hij moeilijker kon praten, en probeerde zoveel mogelijk nog zelf dingen te doen, zoals zich aankleden en zoveel mogelijk in beweging te blijven, hoe moeizaam het ook ging. Bovendien moest hij, als hij niet zelf in beweging kwam, andere oefeningen doen van de fysiotherapeut, daar had hij helemaal geen zin in, dus dan maar vaak proberen op te staan en lopen.
Langzamerhand begon hij interesse te tonen in allerlei activiteiten in het verpleeghuis, Hij ging naar de protestantse diensten op zondagmorgen ook ging hij ging meedoen met het zang-uurtje en soms ging hij een dagje uit. De laatste keer dat hij een dagje uit was, heeft hij werkelijk genoten. Niemand vermoedde, dat hij 3 weken later zou overlijden. De laatste 2 weken van zijn leven leken wel feest, hij leek extra blij, en keek uit naar de feestdagen, hoewel hij zich soms niet zo heel erg goed voelde, en wat sneller moe was. Op 3 december, precies 2 jaar na zijn eerste herseninfarct, overleed hij.
Webadressen van foto's .
https://i.imgur.com/rAbjMbV.jpg
https://i.imgur.com/9EbGxze.jpg
https://i.imgur.com/oDAGJc4.jpg
https://i.imgur.com/oE0PanU.jpg
https://i.imgur.com/qj0ENAa.jpg
https://i.imgur.com/bfhUY7J.jpg
https://i.imgur.com/d2KIPob.jpg
https://i.imgur.com/dxkdvcQ.jpg
https://i.imgur.com/orE7hJT.jpg
https://i.imgur.com/vViPpda.jpg
